Het was weer een bijzondere ervaring om aan deze jubileum editie mee te doen. Dit jaar zijn wij met een deel van ons oude team U.A.C en een groot deel van ons gezin naar Frankrijk gegaan om zo samen de uitdaging aan te gaan. Zoals zo velen hadden wij ook onze redenen om mee te doen.
Vorig jaar begonnen met de voorbereidingen om geld binnen te halen. Hiervoor allerlei activiteiten georganiseerd met de boerderij. Loten verkopen, pannenkoekenfeest, veiling, op markten staan en whiskyproeverij. Deze activiteiten leverde aardig wat op. De inzet van de kinderen van de zorgboerderij werd beloond met een mooi bedrag.
De training voor de beklimming moest ook nog even tussen de bedrijven door. Naast je werk en je gezin is dit wel lastig in te plannen af en toe, zeker als je met z’n tweeën mee doet. Dit werd onderdeel van de uitdaging die we zijn aangegaan.
In de aanloop naar de dag, merkte we dat het bij de mensen om ons heen meer ging leven en de interesse steeg in wat we daar gaan doen. Het aanmoedigen en de succeswensen werden meer, de verhalen van mensen die het ook al eens hadden mee gemaakt, zorgde voor meer gezonde spanning, het idee om voor sommigen om nogmaals mee te doen aan deze uitdaging, begint steeds meer te kriebelen. Met gepaste trots en respect vertrekken we dan naar Frankrijk.
Bij de eerste beklimming als zijnde training, komt als eerste gedachte binnen “oh ja, zo was het”. Die eerste paar bochten poeh! De eerste posters verschijnen langs de kant met gedachten of gelukwensen.
De dag zelf, vroeg op, en in het donker afdalen. Tjonge wat een onderneming, al een uitdaging op zich om met anderen die je niet kent in een behoorlijk tempo en beperkt zicht naar beneden te gaan. Om vervolgens in het dorp net buiten de kern opgesteld te worden achter dranghekken. De spanning is voelbaar en een grote bal van adrenaline zorgt ervoor dat de ervaring aanvoelt als een grote groep race paarden die al briesend wachten op het opengaan van het hek. Ik stond helemaal vooraan samen met mijn maatje. De motards legde uit dat we achter hun moesten blijven tijdens de rit door het dorp. In de verte hoorde we het opzwepen van de eerste groep en zagen we de eerste wens ballonnen de lucht in gaan. De hekken gingen aan de kant en we mochten achter de motoren aan. Het gejuich werd luider en we kregen een gevoel alsof de arena in werden gestuurd. Vlak voor de eerste bocht werden we gestopt. Dit leidde tot een nog hogere drang om te gaan en de toeschouwers deden nog meer hun best om ons de berg op te schreeuwen. Daar gingen we dan de bocht om door de hoofdstraat. Camera’s en foto’s juichende menigte zorgde voor de gang en de mensen stonden tot aan de eerste bocht aan te moedigen. Fantastisch. Nu was het zover je ritme opzoeken, het was al warm dus blaas je niet gelijk op, doe kalm aan. Neem veel te drinken pak die verschrikkelijke zoute komkommers aan, al die adviezen kregen we mee van de organisatie. Prima, doen we. Na bijna twee uur kwam de eerste finish, en werd gelijk herinnerd aan de onvoorwaardelijke dank van wildvreemde mensen die het super vinden dat jij je zo inzet om gezamenlijk een doel na te streven. Het eerste wat nu in je op komt, “we gaan nog een keer”.
De derde rit was slopend, wat een vreselijke hitte, het was er 40 graden en geen ontkomen aan de zon. Extra drinken en mensen langs de kant van medisch team die je goed in de gaten houden. Shirt los wordt er af en toe geschreeuwd, pak het drinken en weer die smerige komkommer. Bij bocht 7 besluit ik mijn pauze te houden. Direct schaduw zoeken. Zit nog geen 2 minuten of een man kijkt mij aan en vraagt of het gaat, ik besef me dat ik er wel gesloopt zal uitzien, maar op de berg blijft dit een rare vraag, met het zien van de posters en alle kaarsen. Dus zolang ik nog kan fietsen gaat het ja. Nu was ik wel blij toen ik de finish zag, meer omdat ik nu even kon uitrusten.
De vierde en laatste klim deed ik samen met Joan. Beneden kregen we een behoorlijke bui over ons heen die gepaard ging met wat onweer. Hoort erbij was het antwoord. We gaan samen naar boven en finishen. Dit was een super mooie klim met veel mooie momenten en overdenkingen.
Ik wilde een beknopt verslag doen over hetgeen we gedaan hebben en merk dat dit erg beknopt is. Jullie weten zelf ook wat het is daar en welk gevoel er bijkomt kijken. Ik heb het nu nog bewuster mee gemaakt als de vorige keer en merk dat we als maatschappij erg veel kunnen leren van wat daar gedaan wordt. Saamhorigheid op een niveau dat eigenlijk normaal zou moeten zijn.
Zou ik het weer doen? Ja!! Zeker weten.
Iedereen bedankt voor de steun die ik heb ontvangen daar. Het was goed om te weten en te lezen dat jullie mee leefde. Het zal bij sommigen van jullie ook nog wel kriebelen.
Gr Marcel